Kees van Kooten
Kees van Kooten (1941) richtte op de middelbare school met Wim de Bie een cabaretgroep op. Na school bleef hij met De Bie samenwerken, eerst als De Clichémannetjes, vanaf 1965 voor diverse televisieprogramma's waaronder Hadimassa (VARA) en Het Gat van Nederland (VPRO). In 1972 richtte hij met Wim de Bie het Simplisties Verbond op, zij werden in 1974 en in 1977 bekroond met de Nipkow-schijf en in 1985 met de Ere-Nipkowschijf. Daarnaast bracht het Simplisties Verbond zeven langspeelplaten uit, waarvan er drie een Edison ontvingen. Vanaf 1985 zond VPRO-televisie wekelijks hun programma Keek op de Week uit. Sinds maart 1998 is Kees van Kooten gestopt met het optreden voor tv en wijdt hij zich aan het schrijven.
In 1968 debuteerde Kees van Kooten met Treitertrends , korte stukken waarin modieuze typen worden ontmaskerd en geparodieerd. Naast zijn gave voor satirisch werk bleek zijn vermogen tot autobiografisch proza uit veelgelezen en geprezen boeken als Koot droomt zich af (1977), Koot graaft zich autobio (1979) en Veertig (1982). De bundelingen met hilarische columns Modermismen (1984) en Meer Modermismen (1986) hadden een groot succes en zijn in 2004 herdrukt als Alle modermismen ooit (met 60 bonusmodermismen). In Zwemmen met droog haar (1991) liet Kees van Kooten zien dat wie het in Nederland goed heeft, het pijnlijk verkeerd kan hebben wanneer hij elders goed wil doen.
De verhalenbundel Verplaatsingen (1993) bevat verhalen die in hun oorspronkelijke gedaante werden gepubliceerd in Humo . Het boek werd gevold door Levensnevel (1999), waarvoor Van Kooten de Haagse Littéraire Witte prijs ontving. In 2000 verscheen zijn ontroerende portret van zijn overleden moeder, Annie , de bekroning op zijn autobiografisch werk. 'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven,' zei Van Kooten hierover. Een jaar later publiceerde hij het op groot formaat vormgegeven Hilaria vol foto's, teksten en knipsels, in 2003 gevolgd door Tijdelijk nieuw , een bundeling schetsen uit Humo die voor deze bundel werden herschreven, geactualiseerd en aangevuld. In 2007 verscheen Episodes (2007), een lofzang op zijn jonge kleinzoon, gevolgd door Het dierbaarste van Kees van Kooten , Tijdloos ouderwets (beide uit 2009) en Zo wordt u gelukkig , over de poëzie van Billy Collins uit 2010. In 2013 schreef Kees van Kooten het Boekenweekgeschenk De verrekijker en in 2019 verscheen aanelkaar , correspondentie tussen Kees en Remco Campert en tevens een portret van hun vriendschap. Zijn recentste boek is De tachtigjarige vrede (2021); een hilarisch zelfportret aan de hand van verhalen.
© Foto: Keke Keukelaar
In 1968 debuteerde Kees van Kooten met Treitertrends , korte stukken waarin modieuze typen worden ontmaskerd en geparodieerd. Naast zijn gave voor satirisch werk bleek zijn vermogen tot autobiografisch proza uit veelgelezen en geprezen boeken als Koot droomt zich af (1977), Koot graaft zich autobio (1979) en Veertig (1982). De bundelingen met hilarische columns Modermismen (1984) en Meer Modermismen (1986) hadden een groot succes en zijn in 2004 herdrukt als Alle modermismen ooit (met 60 bonusmodermismen). In Zwemmen met droog haar (1991) liet Kees van Kooten zien dat wie het in Nederland goed heeft, het pijnlijk verkeerd kan hebben wanneer hij elders goed wil doen.
De verhalenbundel Verplaatsingen (1993) bevat verhalen die in hun oorspronkelijke gedaante werden gepubliceerd in Humo . Het boek werd gevold door Levensnevel (1999), waarvoor Van Kooten de Haagse Littéraire Witte prijs ontving. In 2000 verscheen zijn ontroerende portret van zijn overleden moeder, Annie , de bekroning op zijn autobiografisch werk. 'Schrijvers kunnen pas met hun dode moeder verder leven als zij het hebben opgeschreven,' zei Van Kooten hierover. Een jaar later publiceerde hij het op groot formaat vormgegeven Hilaria vol foto's, teksten en knipsels, in 2003 gevolgd door Tijdelijk nieuw , een bundeling schetsen uit Humo die voor deze bundel werden herschreven, geactualiseerd en aangevuld. In 2007 verscheen Episodes (2007), een lofzang op zijn jonge kleinzoon, gevolgd door Het dierbaarste van Kees van Kooten , Tijdloos ouderwets (beide uit 2009) en Zo wordt u gelukkig , over de poëzie van Billy Collins uit 2010. In 2013 schreef Kees van Kooten het Boekenweekgeschenk De verrekijker en in 2019 verscheen aanelkaar , correspondentie tussen Kees en Remco Campert en tevens een portret van hun vriendschap. Zijn recentste boek is De tachtigjarige vrede (2021); een hilarisch zelfportret aan de hand van verhalen.
© Foto: Keke Keukelaar
Alle boeken van Kees van Kooten
