Over het opgroeien in Nederland als kind van migranten
Wat willen jullie dat ik zeg? vraagt Sinan Çankaya als hij wordt uitgenodigd om te spreken op het veertigjarige jubileum van zijn oude middelbare school. De uitnodiging creëert een opening waar vergeten herinneringen uit zijn jeugd en middelbareschooltijd zich doorheen wurmen. Zo denkt Çankaya terug aan zijn voormalige geschiedenisleraar Nico Konst, ooit de tweede man van de extreemrechtse Centrumpartij.
Zonder zichzelf te sparen beschrijft Çankaya in Mijn ontelbare identiteiten hoe moeilijk hij het vindt om een eigen verhaal te vertellen tegen de achtergrond van de debatten over integratie, cultuur en racisme. Steeds laveert hij tussen wortelen en willen vluchten, tussen ‘wij’ en ‘zij’, tussen straat en school, tussen een erbij en er niet bij horen, tussen ongebreideld individualisme en een soms beklemmend collectivisme. Op de dag van de jubileumviering, waar hij zijn oude geschiedenisleraar Nico Konst weer onder ogen moet komen, vertelt hij zijn verhaal.
Mijn ontelbare identiteiten is een bespiegeling op de veranderde omgang met de ‘de Ander’ in Nederland. Het is een indringend verhaal over opgroeien in Nederland als kind van migranten. Reflecterend op loyaliteit, ontheemding en vooral de zoektocht naar een thuis keert Çankaya zich tegen vastomlijnde identiteiten en weigert hij om een verhaal binnen de grenzen van zijn eigen lichaam te vertellen.
| ISBN: | 9789403185002 |
| NUR: | 320 |
| Type: | E-book |
| Auteur(s): | Sinan Çankaya |
| Prijs: | 11,99 |
| Aantal pagina's: | 208 |
| Uitgever: | De Bezige Bij |
| Verschijningsdatum: | 27-05-2020 |
| ISBN: | 9789403116716 |
| NUR: | 320 |
| Type: | Luisterboek |
| Auteur(s): | |
| Voorlezer: | Sinan Çankaya |
| Prijs: | 13,99 |
| Duur: | 6 uur en 59 minuten |
| Uitgever: | De Bezige Bij |
| Verschijningsdatum: | 20-08-2020 |
| ISBN: | 9789403170817 |
| NUR: | 320 |
| Type: | Paperback |
| Auteur(s): | Sinan Çankaya |
| Prijs: | 15,00 |
| Aantal pagina's: | 248 |
| Uitgever: | De Bezige Bij |
| Verschijningsdatum: | 16-01-2023 |
Sinan Çankaya (1982) is cultureel antropoloog en schrijver. Hij is gepromoveerd op een onderzoek naar diversiteit binnen de politieorganisatie ( Buiten veiliger dan binnen , 2011). Daarna deed hij onderzoek naar etnisch profileren ( De controle van marsmannetjes en ander schorriemorrie , 2012). Ook schreef hij maandelijks voor De Correspondent . Momenteel werkt Çankaya als universitair docent aan d
Jennie Boom <Jennie@metwoorden.nl>
40 jaar viering – wereldburgers
Dag Sinan,
Bij deze mail ik je met een verzoek namens je oude middelbare school. Dit jaar bestaat de school 40 jaar. Ik heb de opdracht gekregen dit jubileumjaar vorm te geven. We gaan een event organiseren en een publicatie maken, waarbij de verhalen en gezichten van de mensen die de school maken, centraal komen te staan.
Voor de rubriek ‘Wereldburgers’ ben ik op zoek naar oudleerlingen die over grenzen heen zijn gaan kijken. Volgens mij ben jij daar een goed voorbeeld van. Heb je zin en tijd om mee
te werken aan een interview, inclusief portretfoto?
Ook willen wij je graag als spreker op de viering zelf!
Graag hoor of lees ik van je, alvast dank!
Vriendelijke groet,
Jennie Boom
‘Kansloze asielplaag ongehinderd verder’ De Telegraaf, 7 januari 2017
Zorgeloos ontwaken ken ik niet. Nooit word ik nu eens stilletjesaan wakker, er is steeds die permanente schrikreactie, de bruuske gewaarwording dat alles er nog is: het leven, mijn slaapkamer, ikzelf in dit lichaam zoals ik het gisteren achterliet, en dat is geenszins een geruststelling. Mijn volgende ochtendritueel: als een bezetene graai ik naar mijn telefoon, nors, chagrijnig, neem het nieuws tot me, vul mezelf met ’s werelds misère, verontwaardig me over zus en zo, en met die hervonden energie, met de statische vonkjes die dat geschuur en gewrijf opleveren, na vijftien minuten gejeremieer, grootse en nietszeggende berichten te hebben gescand op sociale media, laadt mijn batterij zich langzaam op en heb ik genoeg puf om mezelf uit bed te slepen.
Sloffend naar de badkamer werp ik een blik op mijn mailtjes, en stuit op de uitnodiging van mijn oude middelbare school. Een verzoek eist een beslissing, en ik heb in dit soort gevallen last van chronisch uitstelgedrag. Mijn patroon is dat ik geen knopen doorhak maar hoop dat ze langzaam en vanzelf ontbinden, zodat ik nergens echt verantwoordelijkheid voor hoef te nemen. Niet kiezen is ook kiezen, werd me nogal vaak verteld, en ze hadden ontegenzeggelijk gelijk. ‘Wat willen jullie dat ik zeg?’ schrijf ik in een snelle reactie op de uitnodigingsmail van mijn oude middelbare school.
