De laatste witte man

‘De laatste witte man is de origineelste 'coronaroman' tot nu toe. In de pandemie bij Mohsin Hamid krijgt iedereen een donkere huidskleur en gaat men hard op zoek naar een 'medicijn' tegen deze gedaanteverwisseling. (…) Het knappe van de roman is dat Hamids zijn vrees dat een uniforme wereld een saaie is niet alleen plotsge wijs uitwerkt, maar dat ook doorvoert in de personages. Ze zijn allemaal in feite zo plat als een dubbeltje. Je kunt het gebrek aan psychologische diepgang betreuren, maar het plotloos schrijven over een wereld zonder hybriditeit getuigt van lef en is een geweldige vondst. Daarnaast weet hij de saaiheid van een wereld zonder verschillen om te zetten in stijl, zoals alleen goede schrijvers dat kunnen: de zinnen zijn ellenlang, beslaan soms anderhalve bladzijde alsof ze oeverloos door zouden kunnen gaan. Na lezing ben je verdwaasd: een wereld zonder kleurverschil is een utopie als het gaat om gelijke kansen, maar is saaiheid inderdaad de keerzijde? In zijn essay uit 2014 schreef Hamid dat hybriditeit de oplossing is om een samenleving leefbaar te houden. Dat is waar, maar voor De laatste witte man geldt dat niet: daar is de eenvormigheid juist de kracht.’ ***** Toef Jaeger. NRC

‘Net als in zijn eerdere romans weet Hamid een groot thema als racisme en identiteit geloofwaardig te verweven met de grote en kleine actualiteit: lockdowns, uit de kast komen, dreigende burgeroorlog, donkerbruine schmink, onbeschofte vragen aan een zwangere vrouw over de huidskleur van haar kind. Daarmee trapt hij de tijdgeest andermaal vol op de staart, al kon het boek een geloofwaardiger slot gebruiken.’ ***1/2 Humo

‘Mohsin Hamid (1971) grijpt in De laatste witte man de lezer meteen bij de lurven. (…) ’ De Morgen

‘De laatste witte man is de origineelste 'coronaroman' tot nu toe. (…) Het knappe van de roman is dat Hamids zijn vrees dat een uniforme wereld een saaie is niet alleen plotsge wijs uitwerkt, maar dat ook doorvoert in de personages. Ze zijn allemaal in feite zo plat als een dubbeltje. Je kunt het gebrek aan psychologische diepgang betreuren, maar het plotloos schrijven over een wereld zonder hybriditeit getuigt van lef en is een geweldige vondst. Daarnaast weet hij de saaiheid van een wereld zonder verschillen om te zetten in stijl, zoals alleen goede schrijvers dat kunnen.’ ***** NRC Handelsblad

‘Mohsin Hamids De laatste witte man is een sterk gedachtenexperiment: confronterend en voorzichtig aftastend tegelijk. (…) Net als in zijn ‘so cial fiction’–romans over radicalisering en vluchtelingen weet Hamid een groot thema als racisme en identiteit geloofwaardig te verweven met de grote en kleine actualiteit: lockdowns, uit de kast komen, dreigende burgeroorlog, donkerbruine schmink, onbeschofte vragen aan een zwangere vrouw over de huidskleur van haar kind. Daarmee trapt hij de tijdgeest andermaal vol op de staart.’ Trouw

‘Mohsin Hamid maakt pijnlijk duidelijk hoe het is om ineens tot outsider te worden gebombardeerd’ **** de Volkskrant