Tijdens zijn eigen amoureuze worstelingen kwam Ronald Giphart erachter dat er weinig praktische doe-het-zelfgidsen over liefdesverdriet te vinden zijn. Je kunt vele pijnen bedenken die uiteindelijk erger zijn dan liefdesverdriet, maar iedereen zal het erover eens zijn dat het verlies van een geliefde dusdanig kan ontregelen dat het leven voor even uitzichtloos lijkt.

Dit bescheiden doch krachtige boekje is vooral bedoeld voor mensen die midden in het verdriet zitten: het onbegrip, de boosheid, de verbijstering, de rouw. Met inzichten uit de wetenschap, getuigenissen en al dan niet troostende poëzie gaat Giphart je liefdesverdriet te lijf. Wat is het eigenlijk, waarom grijpt het ons zo aan, hoe komt het dat het zo allesoverheersend is en het nauwelijks lukt om de pijn en de ellende weg te denken of te verzachten?

Darwin beschouwde mensen als een onderdeel van het rijke web van het leven, niet als de top van een natuurlijke hiërarchie. Toch denkt tegenwoordig bijna iedereen dat wij de slimste en succesvolste soort zijn die ooit heeft geleefd. Dit ‘menselijk exceptionalisme’, dat de afgelopen eeuwen geleid heeft tot uitbuiting van de aarde en van andere diersoorten, is echter eerder gestoeld op waanideeën dan op enig wetenschappelijk bewijs.

In De arrogante aap beschrijft primatoloog Christine Webb de onterecht onderschatte complexiteit van niet-menselijk leven – van de taal van zangvogels tot de samenleving van koraalriffen en de intelligentie van schimmels. Aan de hand van talloze anekdotes en onderzoeken laat ze zien hoe we onze kijk op andere organismen kunnen doen kantelen, waarna we ook onszelf in een radicaal ander licht zullen zien.

Voor het eerst in een kwarteeuw is Rasit Elibol voor een paar dagen terug in Wormer, het dorp waar hij de eerste zestien jaar van zijn leven woonde, en waar hij zich altijd een buitenstaander heeft gevoeld. Hij is daar om een reportage te schrijven voor het intellectuele weekblad waarvoor hij werkt en probeert te achterhalen waarom hij na al die jaren nog steeds zo’n weerstand voelt tegen deze plek. Hij groeide er in armoede op als een van de weinige migrantenkinderen, worstelend met verslavingen en geweld. Nu hij is opgeklommen op de sociale ladder en een geslaagde carrière heeft als schrijver en journalist voelt hij zich opnieuw de buitenstaander. Vanuit dat perspectief reflecteert Elibol op kraakheldere en prangende wijze op het Nederland van nu.