Joegoslavië begon als een droom. Een nobel ideaal om de Slavische volken van het zuiden te verenigen. Wat volgde was een kronkelige geschiedenis: van koninkrijk tot socialistische republiek, van toeristisch paradijs tot oorlogsgebied.
In dit meeslepende boek reist Johan de Boose door het voormalige Joegoslavië, op zoek naar wat dit land ooit was – en waarom het uiteenviel. Hij leerde de talen, sprak met mensen uit alle hoeken van het gebied en ontrafelt een land dat tegelijk uniek en universeel was. Joegoslavië werd een gebroken spiegel van Europa. En nu, in een Europa dat steeds meer op een duizendsprong begint te lijken, wordt het Joegoslavische verhaal opnieuw actueel.
In Joegoslavië ontvouwt zich een grootse geschiedenis in de vorm van een persoonlijke kroniek over idealen, conflicten en de fragiele kunst van het samenleven.

L.S.
Ik had je willen vragen om één keer,
als was het voor de laatste keer en dan
voor eeuwig niets
als zouden wij nooit meer dan nu, nooit eerder
heeft er iemand iemand zo gewild,
heeft iemand zo verlangd als was het
voor de eerste keer, net voor het niets begint
had ik je één keer willen vragen.

Tussen zijn zevende en zijn tweeëntwintigste dacht Orhan Pamuk dat hij schilder zou worden, maar toen begon hij romans te schrijven. Jaren later liep hij een winkel binnen en kwam naar buiten met twee tassen vol potloden en penselen: de schilder in Pamuk bleek niet dood. Sindsdien schrijft en tekent Pamuk al meer dan tien jaar dagelijks in zijn dagboeken.

In Verre bergen en herinneringen zijn deze notitieboekjes gebundeld, vol gedachten over de actualiteit en het schrijfproces, over dagelijkse gebeurtenissen en wereldreizen. Hij brengt de oorsprong van zijn romans in kaart en vertelt over zijn personages.

Pamuks geschriften worden verweven met kleurrijke tekeningen van de landschappen die hem omringen en inspireren. Het resultaat is een uitzonderlijk rijke verzameling waarin tekst en beeld door elkaar lopen.

Vrij roekeloos heeft ik-verteller Jackie zich laten omscholen tot kledinghersteller, het bureaukleven bij Kaersenhout, Wilson & Tan moe. Na een verhuizing gaat ze nood gedwongen wonen in haar winkel. Geoefend chaosbedwinger als ze is, weet ze daar nog iets heel aardigs van te maken. Vanaf de portrettenwand boven haar werktafel ziet jazz-icoon Eric Dolphy, strenge leermeester Dolphy, er namens alle doden op toe dat ze er niet de kantjes af loopt.
Jackie's piepkleine dagelijkse revoltes, en die van haar opdrachtgevers en vrienden, versterken haar moreel en maken het zicht vrij op een ‘toe komende tijd’. Ook uit haar maar wat rondhangen op pompstation Mauro, waar ze ’s ochtends of na winkelsluiting neerstrijkt om er, vermoeid, een te worden met de stad, put ze weer
nieuwe energie.