‘Indien het kwaad intrinsiek in de mens zit, dan ook het goede. En precies daarover gaat dit boek. Het is een
aanklacht tegen het kwaad en een ode aan het goede waartoe de mens in staat is.’

Alicja Gescinska neemt de lezer mee op een woelige en filosofische reis door de vorige eeuw.
In tien biografische portretten laat ze zien wat de mensheid kan leren van even moedige als intelligente vrouwen: Rosa Luxemburg, Anna Achmatova, Edith Stein, Hannah Arendt, Martha Gellhorn, Simone Weil, Jeanne Hersch, Etty Hillesum, Barbara Skarga en Judith Shklar.
Met woord en daad bevochten zij de verdrukking, de ontmenselijking, de vernietigingsdrang uit hun tijd. Ze waren bakens van licht in de donkerste uren van de mensheid. Daar betaalden ze vaak een hoge prijs voor: van de dood in kampen tot een leven in ballingschap.

Veertig Nederlandse, Vlaamse én internationale schrijvers spreken zich in dit boek uit tegen het uitwissen van de Palestijnen. Omdat stil blijven geen optie is. Omdat woorden, ondanks alles, het enige zijn waarmee we kunnen duiden, bewaren, aanklagen en tot actie bewegen.

Toen de Commissie van Advies inzake Volkenrechtelijke Vraagstukken concludeerde dat Nederland te weinig deed om genocide in Gaza te voorkomen, schreven Teddy Tops en Lisa Weeda, samen met duizenden anderen uit de media- en cultuursector, een open brief aan de Tweede Kamer. De Kamer bleef stil.

Deze bundel is een vervolg op die oproep – een daad van verzet, een publieke aanklacht, een collectieve stem. In de traditie van schrijvers als Émile Zola die onrecht publiek maakten, spreken deze auteurs zich uit met poëzie, literaire vuistslagen, woede, actie en ook hoop.

Met bijdragen van Fatena Al-Ghorra, Haroon Ali, Ghayath Almadhoun, Asmae Amaddaou, Karin Amatmoekrim, Asmaa Azaizeh, Yousra Benfquih, Maurits de Bruijn, Saskia De Coster, Koert Debeuf, Mahmoud Darwish, Annie Ernaux, Alicja Gescinska, Nan Goldin, Isabella Hammad, Lotfi El Hamidi, Amal Helles, Anne-Lot Hoek, Malou Holshuijsen, Roxane van Iperen, Rashid Khalidi, Safae el Khannoussi, Rachida Lamrabet, Édouard Louis, Nisrine Mbarki Ben Ayad, Benjamin Moser, Esther van der Most, Alma Mustafić, Ramsey Nasr, Joost Oomen, Max Porter, David Van Reybrouck, Aya Sabi, Salih El Saddy, Alfred Schaffer, Adania Shibli, Sheila Sitalsing, Angelo Tijssens, Teddy Tops, Manon Uphoff, Peter Verhelst, Lisa Weeda en Gijs Wilbrink.

De volledige opbrengst van dit boek gaat naar Plant een Olijfboom, een initiatief dat duurzame hoop plant op Palestijnse grond.

De grote nieuwe roman over de dood van de broer van Édouard Louis.  De ondergang is het indrukwekkende slot van zijn serie romans over zijn familie.

'Mijn broer bracht een groot deel van zijn leven door met dromen. In zijn arme arbeidersmilieu stelde hij zich voor dat hij een wereldberoemde ambachtsman zou worden, dat hij zou reizen, een fortuin zou verdienen, en dat zijn vader, die uit zijn leven was verdwenen, zou terugkeren en van hem zou houden.
Hij heeft niet een van zijn dromen kunnen verwezenlijken. Hij wilde meer dan wie ook zijn leven ontvluchten, maar niemand had hem geleerd te vluchten, en alles aan hem, zijn brutaliteit, zijn gedrag tegen vrouwen, tegen andere mensen, belette hem dat te doen; er restten hem niets dan gokken en alcohol om te vergeten.
Op zijn achtendertigste, na jaren van tegenslagen en depressie, werd hij dood gevonden op de vloer van zijn kleine studio.
Dit boek is het verhaal van een ondergang.'

Édouard Louis

‘Van Pieter mis ik al jaren geen column. Scherp, actueel en vooral zeer grappig!’ Youp van ’t Hek

 'Pieter Derks is een originele en razendsnelle denker. Hij heeft de jaloersmakende gave om precies te analyseren waar het wringt, en daar met milde vrolijkheid in te gaan prikken.' Sheila Sitalsing

Ruim een decennium lang schreef Pieter Derks elke woensdag een radiocolumn. Vele woensdagen waarin hij, te midden van het nieuws van de dag, probeerde orde te scheppen in de chaos – of in elk geval woorden te vinden voor wat hem opviel, irriteerde, raakte of aan het lachen maakte.

In dit boek brengt hij honderd van die woensdagen samen. Geen terugblik met de wijsheid van nu, geen uitleg of analyse, maar de originele teksten zoals ze op het moment zelf ontstonden – vaak onder hoge tijdsdruk, altijd vanuit een grote betrokkenheid.
Samen vormen ze een scherp tijdsbeeld van een decennium dat getekend werd door crisis na crisis: MH17, pandemie, Trump, stikstof, oorlog, een ontsporend klimaat en een steeds feller politiek debat. Maar ook: het dagelijks leven, vaderschap, taal, verwondering, en de zoektocht naar nuance in een wereld die steeds sneller oordeelt.

Hád ik maar een mening is het verslag van een schrijver aan de zijlijn, die met humor, twijfel en vaak ook woede probeert te begrijpen waar we in hemelsnaam in terecht zijn gekomen. Geen antwoorden, wel honderd eerlijke pogingen.