Vrij roekeloos heeft ik-verteller Jackie zich laten omscholen tot kledinghersteller, het bureaukleven bij Kaersenhout, Wilson & Tan moe. Na een verhuizing gaat ze nood gedwongen wonen in haar winkel. Geoefend chaosbedwinger als ze is, weet ze daar nog iets heel aardigs van te maken. Vanaf de portrettenwand boven haar werktafel ziet jazz-icoon Eric Dolphy, strenge leermeester Dolphy, er namens alle doden op toe dat ze er niet de kantjes af loopt.
Jackie's piepkleine dagelijkse revoltes, en die van haar opdrachtgevers en vrienden, versterken haar moreel en maken het zicht vrij op een ‘toe komende tijd’. Ook uit haar maar wat rondhangen op pompstation Mauro, waar ze ’s ochtends of na winkelsluiting neerstrijkt om er, vermoeid, een te worden met de stad, put ze weer
nieuwe energie.

In  De jaknikker  van Peter Buwalda, de langverwachte ontknoping van het literaire succes  Otmars zonen  keren we terug naar bastaardzoon Ludwig Smit en Shell-ceo Johan Tromp. Op Sakhalin Island komt de verhouding tussen de twee onder hoge druk te staan wanneer Ludwig carrière maakt als tassendrager van Tromp. Samen keren ze zich tegen de journaliste Isabelle Orthel, die hun relatie onbewust op de proef stelt. Karakters en verledens botsen met elkaar en vormen een gevaarlijk weefsel van vermoedens en teleurstelling.  De jaknikker  oogst in de kou van Siberië, aan de kust van Los Angeles en ten slotte in het bedrieglijk huiselijke Leiden en wat in  Otmars zonen  gezaaid wordt.

Tijdens zijn eigen amoureuze worstelingen kwam Ronald Giphart erachter dat er weinig praktische doe-het-zelfgidsen over liefdesverdriet te vinden zijn. Je kunt vele pijnen bedenken die uiteindelijk erger zijn dan liefdesverdriet, maar iedereen zal het erover eens zijn dat het verlies van een geliefde dusdanig kan ontregelen dat het leven voor even uitzichtloos lijkt.

Dit bescheiden doch krachtige boekje is vooral bedoeld voor mensen die midden in het verdriet zitten: het onbegrip, de boosheid, de verbijstering, de rouw. Met inzichten uit de wetenschap, getuigenissen en al dan niet troostende poëzie gaat Giphart je liefdesverdriet te lijf. Wat is het eigenlijk, waarom grijpt het ons zo aan, hoe komt het dat het zo allesoverheersend is en het nauwelijks lukt om de pijn en de ellende weg te denken of te verzachten?