Amos en Emerson zijn al meer dan dertig jaar vrienden. Ondanks de grote verschillen in hun achtergrond, vormen de twee nu een bijna perfect portret van het leven op middelbare leeftijd: hun dochters zijn samen opgegroeid, hun echtgenotes kunnen goed met elkaar opschieten en ze brengen hun dagen door in de betere kringen van New York. De band tussen hen is onbreekbaar, of tenminste, dat denken ze.

Tijdens een herfstweekend in een comfortabel buitenhuis vieren de beide families Emersons verjaardag. Maar de sfeer voelt gelijk al anders, en oude rivaliteiten en langgekoesterde wrok monden uit in een schokkende daad van geweld, met grote gevolgen.

‘Vrienden onder elkaar is een briljant gecomponeerde familietragedie.’ John Irving

‘Bij geen enkele zin weet je hoe die af zal lopen, wachtend op een volgende stomp in de maag. Wauw.’ Miranda Cowley Heller

De hilarische en pijnlijk herkenbare Spaanse bestseller over een vrouw die haar werk zat is. Een heerlijke roman voor de fans van de serie Fleabag .

Marisa is begin dertig en haat haar baan bij een reclamebureau in Madrid. Ze kan een werkdag alleen overleven met een zorgvuldig samengestelde cocktail van Instagram, YouTube-filmpjes en Lorazepam. De hoge huur van haar appartement en een continue stroom aan impulsaankopen maken dat ze niet zonder haar salaris als head of creative strategy kan.
Marisa haat niet alleen haar baan, maar ook al haar collega’s, en de gedachte aan een aanstaand bedrijfsuitje is bijna ondraaglijk. Toch komt ze niet onder het teambuildingweekend uit, en de stress die dit veroorzaakt zorgt ervoor dat er barsten verschijnen in het masker dat ze al die tijd heeft gedragen. Lukt het Marisa om haar werkende leven op de rails te houden, of zal ze eindelijk haar ware gezicht laten zien?

Waarom werk ik zo hard? Doe ik wel genoeg dingen waar ik gelukkig van word? Kun je alleen zijn zonder eenzaam te zijn? Hoe geniet ik van de natuur zonder haar geweld aan te doen? Zit ik wel goed in mijn vel? Voel ik mijn vel eigenlijk wel?

In de bergen kijken we beter, voelen we meer en denken we minder. De bergen putten ons uit, leiden ons af, bieden gezelschap en maken ons eenzaam. Ze overweldigen ons met hun natuurpracht en brengen ons angst en euforie.

In Berghonger onderneemt Fleur Jongepier een bruisende filosofische tocht door de bergen. Met humor en kwetsbaarheid laat ze zien hoe de bergen ons uitnodigen de confrontatie aan te gaan met vragen en ambities die we, als we alleen maar een blokje om zouden lopen, zouden wegwuiven als dromerig of idealistisch.