Johnny van Doorn
Johnny van Doorn (1944-1991), alias Johnny the Selfkicker, was een Nederlands schrijver, dichter en voordrachtskunstenaar. Hij werd in 1966 bekend na zijn overdonderende optreden op de dichtersavond Poëzie in Carré. Van Doorn werd door collega-dichters meteen als talent herkend, Campert was een bewonderaar en Vinkenoog noemde hem 'onze modernste dichter'.
Johnny the Selfkicker maakte naam op het podium: zijn bulderend stemgeluid gaf zijn optredens een theatraal effect. Dit succes werd gevolgd door diverse televisieoptredens en twee grammofoonplaten. Vanaf 1973 maakte hij met Armando en Cherry Duyns het programma Herenleed , dat aanvankelijk alleen voor de televisie bedoeld was, maar waarmee ze later ook de theaters in gingen.
In 1988 presenteerde hij zijn eigen theatershow onder de titel Door de weken heen . Deze titel gaf hij ook aan zijn gepubliceerde dagboeknotities. Maar Van Doorn was niet alleen performer, hij schreef en publiceerde poëzie en proza, dat vaak ook veel kalmer van toon was en vanwege de aandacht voor het burgerlijke en het gewone vergeleken werd met auteurs als Nescio, Elsschot en Carmiggelt.
Van Doorns proza werd in een band uitgegeven als Een magistrale stralende zon (Alle verhalen, 1999), en zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1994. Het laaste boek dat hij bij leven publiceerde was De lieve vrede: Legendarische momenten 1944 - 1990 , zeven observaties waarin het hart van Nederland naar boven wordt gehaald.
Naar hem is de Johnny van Doornprijs voor de gesproken letteren genoemd. Deze prijs wordt tweejaarlijks toegekend door de organisatie van het literatuurfestival Wintertuin in Arnhem en Nijmegen.
Johnny the Selfkicker maakte naam op het podium: zijn bulderend stemgeluid gaf zijn optredens een theatraal effect. Dit succes werd gevolgd door diverse televisieoptredens en twee grammofoonplaten. Vanaf 1973 maakte hij met Armando en Cherry Duyns het programma Herenleed , dat aanvankelijk alleen voor de televisie bedoeld was, maar waarmee ze later ook de theaters in gingen.
In 1988 presenteerde hij zijn eigen theatershow onder de titel Door de weken heen . Deze titel gaf hij ook aan zijn gepubliceerde dagboeknotities. Maar Van Doorn was niet alleen performer, hij schreef en publiceerde poëzie en proza, dat vaak ook veel kalmer van toon was en vanwege de aandacht voor het burgerlijke en het gewone vergeleken werd met auteurs als Nescio, Elsschot en Carmiggelt.
Van Doorns proza werd in een band uitgegeven als Een magistrale stralende zon (Alle verhalen, 1999), en zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1994. Het laaste boek dat hij bij leven publiceerde was De lieve vrede: Legendarische momenten 1944 - 1990 , zeven observaties waarin het hart van Nederland naar boven wordt gehaald.
Naar hem is de Johnny van Doornprijs voor de gesproken letteren genoemd. Deze prijs wordt tweejaarlijks toegekend door de organisatie van het literatuurfestival Wintertuin in Arnhem en Nijmegen.
