Wij zijn de wolven

Ik was zes en mijn moeder en ik hadden Booey meegenomen voor een wandeling met z’n tweetjes over het strand waar zij en papa waren opgegroeid, de kust een mix van zwarte rotsen en bleek koud zand. Het was er altijd koud – zelfs in de zomer droegen we wollen truien en hadden we een loopneus, die schraal werd doordat we hem constant aan onze mouw afveegden. Maar het was november, en de wind dwong de hond dicht bij ons te blijven, haar oren plat, haar ogen toegeknepen. Ik zag de toplaag van het zand wegstuiven, waardoor het op een gigantisch opbollend beddenlaken leek.
We zochten in de vloedlijn naar kaurischelpjes. Er drukten er twee in mijn handpalm, wit als de keel van een zilvermeeuw. Mijn moeders blik was scherper en zij had er al zes. Ik voelde de aantrekkingskracht van de overwinning afnemen.
In een van de rotspoelen lag een zwarte koffer met uitpuilende zijkanten. De rits was gesprongen en op de plek waar de tandjes niet meer in elkaar haakten zag ik twee vingers met aan het topje een rode nagel, en één grijze knokkel waar een derde vinger hoorde te zitten. Het stompje van de vinger, als het gipsen miniatuurhammetje van mijn poppenhuis. Het zeewater had alle kleur uit de knokkel gezogen en slechts een kil grijs en het wit van het botje achtergelaten. Het kwam door het botje, denk ik, dat het zoveel weg had van de piepkleine ham. Ik bewoog mijn arm om iets uit mijn gezicht te vegen en op dat moment steeg er een dikke, zware wolk vliegen uit de koffer op.
Achter me mijn moeder – ‘Nog een!’ riep ze. ‘Ik heb er nog een gevonden!’ – en toen de geur, als een dode kat ’s zomers in de schoorsteen, een geur zo hoog en breed dat je er niet over- of omheen kunt kijken.
Mijn moeder kwam achter me staan. ‘Wat is…’
Ik bleef naar de vingers staren en probeerde het te bevatten terwijl mijn moeder me aan mijn arm meetrok. ‘Kom mee, kom mee,’ zei ze, en ze braakte alsmaar op het zand, ‘niet kijken, kom mee.’ Maar hoe meer ik keek, des te meer ik zag, en achter de openingen tussen de witte vingers zat een oog dat me aan leek te kijken, dat iets over me leek te weten en me een vraag stelde en een antwoord gaf. In de herinnering, die een kinderherinnering is en onbetrouwbaar, knippert het oog.