Weg met Eddy Bellegueule

'Gruwelijk goed geschreven roman over een 'verwijfd jongetje' dat opgroeit in een arbeidersgezin in een klein dorp in Noord–Frankrijk. (...) Veel aan het decor in deze roman doet denken aan De helaasheid der dingen van Dimitri Verhuist, maar hier geen slapstickachtige scenes die de lezer wat lucht geven. Weg met Eddy Bellegueule is minder volgepropt en met meer distantie geschreven dan het boek van Verhuist, waardoor het scherper en ook ontroerender is. Anders dan bij autobiografische romans vaak het geval is, heb je na het lezen juist het gevoel dat je meer over deze jongen wilt weten, hoe het hem is vergaan op het lyceum in Amiens en later aan de universiteitin Parijs. ' De Volkskrant ****

‘Buitengewoon. Edouard Louis heeft een feilloos gevoel voor tempo, timing en dosering, en hij balanceert heel knap tussen dichtbij laten komen en afstand houden. (…) Tegelijk vervalt hij niet in zwart–wit hokjesdenken, maar portretteert hij mensen in al hun grilligheid – ze zijn z'n familieleden, tenslotte. Zelf werd hij ook gevormd door het dorp. Dat besef leidt tot een wijze eerlijkheid en die maakt van Louis' autobiografische roman niet alleen een verzameling pakkende verhalen, maar ook aangrijpende literatuur.’ NRC Next ****

‘Een moedige, beklemmende getuigenis. Edouard Louis is een precies waarnemer, die zelden vervalt in zelfbeklag. (…) De klinische precisie waarmee de auteur het gedrag van de dorpsbewoners noteert, de zorgvuldigheid waarmee hij de ambivalentie in de reacties van zijn hoofdpersoon vastlegt, en de bewonderenswaardige rijpheid en moed waarmee hij zijn wrok in bedwang houdt, het vrijwel ontbreken van zelfbeklag, maken van dit sobere relaas een bijzonder boek. Edouard Louis' verslag van zijn coming–out is een meeslepend geschreven en interessante getuigenis. (…) Een belangrijk document humain.’ Trouw

‘Een harde coming–of–ageroman van een 21–jarige voert de Franse bestsellerlijsten aan. Terecht. (…) Weg met Eddy Bellegueule doet wat de titel zegt: het hoofdpersonage trekt een streep onder zijn verleden; hij rekent af met zijn omgeving, maar ook met zijn oude zelf. De roman is een meedogenloos hard, en op een eigenaardige manier ook een liefdevol portret van een dorp en een gezin waarin geen plaats is voor een kind dat anders is. Het is een klassiek, universeel thema, maar zo krachtig en lenig verwoord, zo rauw en kaal geschreven dat de authenticiteit ervan afdruipt. Een boek dat geschreven moest worden – je voelt de urgentie in elke zin. Nu al een van de literaire sensaties van 2014 in Frankrijk.' De Standaard

‘Een sterk boek, waarin Louis het alomtegenwoordige geweld een politieke bedding geeft.’ Winq

‘Het contrast tussen de verfijnde en vrouwelijke Edouard Louis en het milieu vol potige seksisten waar hij in opgroeide, maakte zijn leven lange tijd tot een hel. In zijn debuutroman rekent de nu eenentwintigjarige Edouard op felle wijze af met dit verleden.’ Le Parisien