Na haar studie trekt Phyl weer bij haar ouders in. Ze gruwt van haar baantje, heeft schrijfambities maar weet niet hoe nu verder. Dat verandert wanneer Christopher Swann komt logeren, een studievriend van haar moeder in Cambridge.

Christopher volgt al sinds de jaren tachtig een extreemrechtse denktank. Leden daarvan waren medestudenten van hem en Phyls moeder. Sinds de Brexit lijkt er steeds meer ruimte te ontstaan voor de wilde plannen van de denktank. Wat zijn ze van plan tijdens hun mysterieuze conferentie op een vervallen landgoed in de Cotswolds? Christopher gaat op onderzoek uit.

De gewelddadige afloop van de conferentie geeft eindelijk richting aan Phyls leven. Ze duikt in het verleden van haar ouders en gaandeweg verzamelt ze veel smeuïg materiaal voor haar boek in wording.

In HET BEWIJS VAN MIJN ONSCHULD pendelt Jonathan Coe behendig tussen decennia, genres en recente politieke ontwikkelingen. Het is een meeslepende, razend intelligente vertelling van een van Engelands meest geliefde schrijvers.

Op een avond belt de moeder van Édouard Louis hem huilend op terwijl hij in Griekenland is. Ze zegt dat de man met wie ze samenwoont te veel heeft gedronken en met agressief verbaal geweld tegen haar tekeergaat. Ze wilde haar zoon eerder niet ongerust maken en hield het gedrag van haar vriend verborgen, maar nu is de maat vol, ook omdat ze Édouards vader jaren eerder heeft verlaten om juist te ontsnappen aan huiselijk geweld.
Na Ze hebben mijn vader vermoord en Strijd en metamorfose van een vrouw vervolgt Édouard Louis in Monique ontsnapt  het verhaal en het leven van zijn moeder, die gevangenzit in een wereld vol ongelijkheid en wreedheid.

In Blue whisky neemt Bart Chabot de lezer wederom mee op zijn reis door het eindeloze universum, waar hij leeft in zijn dromen en voorbij de dood.

 
ik was terug op aarde, en zulks niet tot mijn verdriet
sterker, ik was terug in den haag
waar mijn wieg had gestaan en je mijn graf kon vinden
bordjes wezen de weg

ik zat goed in mijn vel, voor de verandering
dat was wel eens anders geweest
wat zou ik, teruggekeerd, doen; wat kon ik uitrichten?

Net als in zijn romans schrijft Bart Chabot in deze verhalende gedichten hartverscheurend mooi over zijn verleden en zijn geliefden, over de natuur en over de wonderen van het leven. En steeds verder ontwikkelen zijn gedichten zich voorbij horizon en tijd.

Nog niet zo lang geleden betekende de toekomst een belofte van een betere wereld. Intussen zijn we eraan gewend geraakt het ergste van de toekomst te verwachten. Is er dan echt geen goede reden meer om te hopen? vraagt Philipp Blom zich af. En wat houdt hoop eigenlijk in? Hij vindt de oorsprong van de hoop in een religieus begrip van de wereld, waar je in het heden niet veel meer aan hebt: het bestaan was zinvol omdat het zou leiden tot het eeuwige leven. Vandaag de dag zou de behoefte aan hoop ons ertoe moeten aanzetten een zinvol leven te leiden door doelen na te streven voor een betere wereld: rechtvaardigheid bijvoorbeeld, of duurzaamheid. Dat is het tegenovergestelde van naïef optimisme. Blom stelt een verstandige houding ten opzichte van de wereld voor. Die is meer dan ooit nodig.